Veel (maar niet alle) werken van Robin Kolleman zijn wit of hebben wit als dominante kleur. Wit heeft allerlei connotaties; het is de kleur van reinheid, maagdelijkheid, onschuld – maar ook de kleur van dood, verval en spoken en er is nog veel meer op te noemen. In de kunstcontext komt daar nog de spreekwoordelijke White Cube bij, de perfecte neutrale ruimte, een typisch modernistische associatie die inmiddels aan erosie onderhevig is maar dat neemt niet weg dat de meeste presentatieruimten nog steeds witte muren hebben.

De beelden van Robin Kolleman weerspiegelen deze symboliek en ook nog in dezelfde volgorde: op het eerste gezicht sereen, fraai en schuldeloos begint een en ander komt bij nadere beschouwing vrijwel altijd te wringen en komen heel andere gedachten op: een witte wereldbol ligt op de grond, een wit personage wil haar vleugels uitslaan maar is vastgebonden aan de grond, een klein wit mannetje, dat op een plankje tegen de muur staat, heeft geen hoofd, maar een doodskop.

Het een brengt het ander mee, de medaille heeft altijd twee kanten: ieder werk streeft naar het sublieme in weerwil van der sterke tegenkrachten en zo wordt ieder beeld tot metafoor voor de mensheid, uitgedrukt in individuele personages: dat is het beeld van het menselijk tekort, van la condition humaine.

Philip Peters,

Den Haag, 1 augustus 2016